Αποχαιρετούμε την σπουδαία εικαστικό, αποχαιρετούμε την γενναία Επονίτισσα αντάρτισσα των βουνών... Καταγωγή από το Ρέθυμνο, από το χωριό της κεραμικής τις Μαργαρίτες Μυλοποτάμου είχε η Ελευθερία Δροσάκη. Σημαντική εικαστική δημιουργός, ζωγράφος και κεραμίστρια, με ενασχόληση στη χαρακτική, στη γλυπτική και τη λογοτεχνία, αγωνίστρια στην ΕΠΟΝ στα πέτρινα χρόνια, αντάρτισσα στα βουνά στις μεγάλες μέρες της Αντίστασης, η Ελευθερία Δροσάκη έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 88 χρόνων.
..."Το Διοικητικό Συμβούλιο του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος εκφράζει τη βαθιά θλίψη του για το θάνατο της εικαστικού και συγγραφέως Ελευθερίας Δροσάκη, που μετά από 70 χρόνια θητείας στην καλλιτεχνική κεραμική, έφυγε χθες από κοντά μας…
Ζωγράφος και κεραμίστρια, αλλά και χαράκτρια, γλύπτρια και λογοτέχνις, η Ελευθερία Δροσάκη γεννήθηκε το 1927 στη Θεσσαλονίκη, όπου το 1922 εγκαταστάθηκαν οι γεννημένοι στη Σμύρνη γονείς της. Η καταγωγή της από τις Μαργαρίτες Ρεθύμνου.
Σε νεαρή ηλικία, στα 14, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση συμμετέχοντας στο ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ.
Μέσα στην Κατοχή η Ελευθερία Δροσάκη, μαθήτρια ακόμη στο Γυμνάσιο, εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και εγκαταλείπει το σχολείο. Βγαίνει στο βουνό και παίρνει μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Κατάφερε να πάρει το απολυτήριο του Γυμνασίου, μετά από μεγάλες δυσκολίες, το 1948. Τα βιώματά της από την Κατοχή, την Αντίσταση και τις διώξεις στα χρόνια του εμφυλίου και στα μετεμφυλιακά χρόνια, ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό, ενάντια σε αυτούς που αγωνίσθηκαν για την απελευθέρωση του τόπου από ξένους και ντόπιους κατακτητές, τα κατέγραψε στο βιβλίο της «Εν Θεσσαλονίκη» . Στον επίλογο αυτού του βιβλίου η Ελευθερία γράφει: «...έμαθα πόσο δύσκολο είναι να παραδεχτείς την ήττα σου όταν είσαι ο θριαμβευτής και πόσο πιο δύσκολο είναι να κλείσεις μέσα σου μια ματωμένη νιότη».
Η Ελευθερία Δροσάκη πήρε τα πρώτα της μαθήματα στην κεραμική από τον κρητικής καταγωγής παππού της, Δημήτρη Δροσάκη και στα λαϊκά εργαστήρια του Μηνά Αβραμίδη, επίσης πρόσφυγα στη Θεσσαλονίκη, και των Γιάννη και Μιχάλη Μεϊμάρη. Το 1946 η Ε. Δροσάκη παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, με δασκάλους τους Δ. Μπισκίνη, Π. Μαθιόπουλο και μετά πήγε στην Ελβετία και την Ιταλία όπου σπούδασε κεραμική.
Στην Ελλάδα ασχολήθηκε πρωτίστως με την κεραμική, χωρίς όμως να εγκαταλείψει και τη ζωγραφική. Παράλληλα με τη Σχολή Καλών Τεχνών, πριν και μετά ως το 1955, εργάστηκε κυρίως σε αντίγραφα βυζαντινών χειρογράφων επάνω σε περγαμηνή. Δίδαξε κεραμική στη Σχολή Κεραμικής της ΧΕΝ, σε ομάδες γυναικών από ξένες χώρες, στη Γερμανική Σχολή και στα εκπαιδευτήρια «Πόλκα-Φρόελεν». Υπήρξε καλλιτεχνικός σύμβουλος των Κέντρων Τέχνης, Αγωγής και Εκπαίδευσης.
Από το 1955 είχε δικό της εργαστήριο και από το 1963 μόνιμο εκθεσιακό χώρο.
Εργάσθηκε σε μυθικούς χώρους για την ιστορία της σύγχρονης κεραμικής: Εργοστάσια Δεπάστα, Κεραμεικός, Δηλαβέρη, Κεράμειος, Κιουτάχεια, εργαστήρια Σπυροπούλου, Οδαμπασόγλου, Κέραμος, Καρέλα, Αλάτση...
Έργα της υπάρχουν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Όπως και σε εξωτερικές προσόψεις εκκλησιών και μοναστηριών.
Η ζωή της Ελευθερίας Δροσάκη ήταν ένας διαρκής αγώνας: Αγώνας για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών και για να επιζήσει. Αυτόν τον αγώνα για την τέχνη και τη ζωή, τον περιγράφει σε ένα κείμενό της αυτοβιογραφικό, στο περιοδικό «Κεραμικά Χρονικά» (Οκτώβρης 1995). Σε αυτό το κείμενο καταγράφει κεραμίστες και βιοτεχνίες όπου δούλεψε σς Μαρούσι, Χαλάνδρι, Κηφισιά, Φάληρο, Μοσχάτο, Κορυδαλλό, Κοκκινιά, γι' αυτό και είναι ένα σημαντικό ντοκουμέντο.
Έχει λάβει μέρος σε 40 Πανελλήνιες Καλλιτεχνικές Εκθέσεις Κεραμικής από το 1960 μέχρι σήμερα και σε πολλές άλλες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει κάνει επίσης ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές. Για τη δουλειά της στην κεραμική έχει βραβευθεί κατ’ επανάληψη. Για την προσφορά της της απονεμήθηκε τιμητική σύνταξη από το υπουργείο Πολιτισμού.
Οι μνήμες της αποτυπώνονται σε τρία ιδιαίτερα και σημαντικά βιβλία:
«Εν Θεσσαλονίκη» (εκδ. «Οδυσσέας» 1985, «Εντός» 2000), «Το μέγα συμβάν του δάσους - μαρτυρία ενός πιθήκου» (κείμενο και εικονογράφηση, εκδ. «Εντός», 2001), «Πού πας χωρίς σακάκι; - Από αφηγήσεις του Ηλία Παππά» (εκδ. «Εντός» 2002).
Το ΔΣ του ΕΕΤΕ εκφράζει τα βαθιά του συλλυπητήρια στην οικογένειά της.
Η κηδεία της θα γίνει πολιτική, στο Νεκροταφείο της Κηφισιάς, την Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου στις 3.30 μ.μ.
Αντί στεφάνων η οικογένειά της επιθυμεί να συγκεντρωθούν χρήματα για το ίδρυμα «Θεοτόκος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου