* μαρξιστικά κείμενα, στοχασμοί, απόψεις, για τα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα * αναλύσεις * ιδέες * και ότι έχει σχέση με τον άνθρωπο σήμερα...
Γ. Βήχας: «Να ακουστεί η φωνή τριών εκατομμυρίων ανασφάλιστων συμπολιτών μας στην καρδιά της Ευρώπης»

Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας



"Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη. Νίκος Μπελογιάννης

..........Ανατροπή του καπιταλισμού και όχι διαχείριση...

"η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της ε.ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [ο δρόμος της αριστεράς]

Powered By Blogger

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Κανονικοί άνθρωποι...."Βλέπεις ότι εκείνο που έχει δραπετεύσει από τις ψυχές μας είναι η ελπίδα"

"Περπατάς στο δρόμο, κοιτάζεις μέσα σου, γύρω σου. Εκείνο που βλέπεις δεν είναι μόνο η όλο και μεγαλύτερη φτώχεια, η εξαθλίωση που ξεσκίζει ανθρώπινες ζωές. Βλέπεις ότι εκείνο που έχει δραπετεύσει από τις ψυχές μας είναι η ελπίδα". 


Του Δημήτρη Αρβανιτάκη* 
 
Φτιάχνει κεραμικά. Έφτιαχνε κεραμικά σε ένα εργαστήριο που έκλεισε. Ανεργία. Δοκίμασε να σταθεί μόνη της. Δεν τα κατάφερε. Ανεργία. Οι ώρες στάζουν η μία πιο κούφια από την άλλη. Γυροφέρνει ανύπαρκτη μέσα στις μέρες της εβδομάδας, τρυπώνει από τη μία μέρα στην άλλη: καμιά τους δεν έχει όνομα.

Μια φίλη την καλεί σε ένα φεστιβάλ λαϊκής τέχνης στη Βιέννη. Τη βοηθάει να ταξιδέψει, μένει εκεί λίγες μέρες. «Τις τελευταίες μέρες», μου λέει, «δεν ήθελα να φύγω, δεν ήθελα να γυρίσω πίσω. Καθόμασταν να πιούμε έναν καφέ, περπατάγαμε στον δρόμο και έβλεπα γύρω μου κανονικούς ανθρώπους. Κανονικούς ανθρώπους, καταλαβαίνεις;» Καταλαβαίνω.
Τι είναι ένας κανονικός άνθρωπος; Είναι εκείνος που ξέρει ότι μετά την Κυριακή είναι η Δευτέρα και μετά είναι η Τρίτη και μετά είναι η Τετάρτη… Είναι εκείνος που ξέρει ότι ο μήνας έχει τόσες μέρες, ότι τα μαγαζιά είναι για να έχουνε γάλα και τα νοσοκομεία για να έχουνε φάρμακα. Είναι εκείνος που είναι σίγουρος ότι κάτι εξαρτάται κι απ’ αυτόν. Είναι εκείνος που αισθάνεται ότι δεν είναι, ότι δεν μπορεί να είναι έρμαιο. Δηλαδή κλωτσοσκούφι. Ότι τα παιδιά του, δεν μπορεί, θα γίνουνε καλύτερα απ’ αυτόν.
Κοιτάζω γύρω μου την παράνοια που μας κυβερνάει, την κινούμενη άμμο που μας γλείφει και προσπαθώ να σκεφτώ: πριν από τούτη τη δίνη, πριν από τούτο το βασανιστήριο, ήμασταν «κανονικοί άνθρωποι»; Ναι, βέβαια ναι. Γιατί οτιδήποτε μπορεί να είναι ή να μοιάζει πιο κανονικό, πιο ανθρώπινο από τούτο το μαρτύριο της σταγόνας.
Αλλά, αν δούμε πιο καθαρά, αν θυμηθούμε λίγο το βάθος και την επιφάνεια εκείνης της κανονικότητας, θα επαναλάβουμε την κατάφαση; Ο χρόνος που χωρίζει το σήμερα από εκείνη την εποχή είναι γεμάτος πτώματα, αυτοκτονημένους ανθρώπους, κατεστραμμένες ελπίδες και εκτρώσεις ονείρων. Αλλά αυτός ο πυκνωμένος χρόνος δεν είναι τόσο μακρινός. Τόσο τουλάχιστον που να μη θυμόμαστε ότι μιλούσαμε –δίχως να ξέρουμε τι θα ακολουθούσε, ναι– για την απόλυτη παράδοση του ανθρώπου, για την απίσχνανση και την καταστροφή κάθε έννοιας συλλογικότητας, για το σταδιακό εκφασισμό της κοινωνίας, για τον ευνουχισμό των συνειδήσεων, για τη σταδιακή υποταγή της κοινωνίας.
Και αν είναι έτσι, θα επαναλάβουμε την κατάφαση; Νομίζω ναι. Γιατί μαζί με όλα αυτά υπήρχε εκείνο που έδινε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να δει την επόμενη μέρα σαν επόμενη μέρα και όχι σαν καταστροφή της προηγούμενης: η δυνατότητα της ελπίδας, η δυνατότητα της αξιοπρέπειας, η δυνατότητα να σκαρφαλώνεις μέσα στο χρόνο. Αυτό δεν αναιρεί την κριτική, αποδείχνει όμως ότι ο άνθρωπος –η ζωή του, η αξιοπρέπειά του– είναι πάνω από τους αριθμούς.
Αλλά, μπορεί να πει κανείς εδώ: αυτή είναι μια φοβική συμπεριφορά, που μας φέρνει στο νου εκείνο που έλεγε ο Νίτσε: «Ο ορειβάτης αποφασίζει να περάσει τη νύχτα του σε μία σπηλιά. Όσο η νύχτα προχωράει ξεσπάει χιονοθύελλα και νιώθει ότι το καταφύγιό του δεν είναι ασφαλές. Φεύγει και μες στο σκοτάδι ψάχνει για πιο σίγουρο μέρος. Προχωράει. Νύχτα. Αέρας. Σκοτάδι. Θύελλα. Νύχτα. Συνειδητοποιεί ότι κινδυνεύει περισσότερο. Τότε γυρνάει στη σπηλιά απ’ όπου είχε φύγει γιατί δεν την ένιωθε ασφαλή».
Έτσι συμπεριφερόμαστε; Δεν υπάρχει αμφιβολία, υπάρχουν και τέτοιες συμπεριφορές, δεν χρειάζονται ωραιοποιήσεις. Εκείνο όμως που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι πως ο κρυφός πυρήνας εκείνης της «κανονικότητας» είναι που έχει παγώσει την κοινωνία σήμερα. Την έχει παγώσει; Την έχει οπωσδήποτε μουδιάσει. Εκείνη η κανονικότητα μοιάζει να είναι σήμερα η κεφαλή της Μέδουσας. Εκείνη η κανονικότητα ήταν το κέλυφος μέσα στο οποίο επωαζόταν η άρνηση της κοινωνίας, μέσα στο οποίο κούρνιαζε ένα απόλυτο εγώ που έκανε να μαραζώνει ό,τι φύτρωνε γύρω του.
Κι όμως. Έχουμε χρέος να πιστέψουμε στην κανονικότητα, να τη δημιουργήσουμε ξανά, στα μέτρα μας όμως. Να γίνουμε άνθρωποι «κανονικοί», άνθρωποι που μπορούν να ελπίζουν, που μπορούν να διεκδικήσουν οι μέρες τους να έχουν όνομα, που μπορούν να πιστέψουν ότι ο χρόνος είναι ένα άνυσμα πάνω στο οποίο μπορούν να βαδίσουν, που μπορούν να πιστέψουν ότι η μέρα που ξημερώνει δεν είναι ο Καιάδας της προηγούμενης.
Περπατάς στο δρόμο, κοιτάζεις μέσα σου, γύρω σου. Εκείνο που βλέπεις δεν είναι μόνο η όλο και μεγαλύτερη φτώχεια, η εξαθλίωση που ξεσκίζει ανθρώπινες ζωές. Βλέπεις ότι εκείνο που έχει δραπετεύσει από τις ψυχές μας είναι η ελπίδα. Για τον άνθρωπο της Ευρώπης, για τον «κανονικό» δυτικό άνθρωπο, η ελπίδα είναι η συνθήκη του κοινωνικού βηματισμού. Αυτή είναι που μας κάνει να είμαστε «άνθρωποι κανονικοί». Αλλά, θα το καταλάβουμε τώρα; Αυτή η συνθήκη της κανονικότητας έχει ανάγκη τη συλλογικότητα. Θα το καταλάβουμε τώρα; Ειδάλλως, το μέλλον μας θα είναι αυτό που ξεκίνησε να είναι παρόν μας.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Η ΕΠΟΧΗ"

via epohi.gr - Δείτε και στο: http://stokokkino.gr/article/4533/Kanonikoi-anthropoi#sthash.F0qr3BLA.dpuf

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Ένα βήμα αριστερά

Στην εξαθλιωμένη και πολιτικά ζαλισμένη ελληνική κοινωνία των μνημονίων η κατάσταση έχει ως εξής:
Του Γιάννη Μακριδάκη

Στην κυβέρνηση βρίσκονται ακραίοι δεξιοί οι οποίοι έχοντας χάσει τον μπούσουλα, ως θύματα των αντιφάσεων του συστήματος και της ιδεολογίας τους, ξεπουλούν την χώρα μαζί με τους κατοίκους της, τους ψηφοφόρους τους.
Στην αξιωματική αντιπολίτευση υπάρχει ένα συνονθύλευμα ανθρώπων, από αγνούς αριστερούς μέχρι συστημικούς επενδυτές σε πολυεθνικά φαντς και μέχρι αριβίστες δήθεν αριστερούληδες της αρπαχτής που παθαίνουν ξαφνικά εδώ και ένα χρόνο κυβερνητικές ονειρώξεις. Αυτό το συνονθύλευμα αυτοαποκαλείται αριστερό κόμμα επειδή ως τέτοιο ξεκίνησε κάποτε με το ίδιο όνομα και τίποτε άλλο ίδιο.
Οι λοιπές δυνάμεις του κοινοβουλίου είναι εξίσου για κλάματα. Από παρωχημένους λάτρεις της καπνίζουσας τσιμινιέρας μέχρι καμένους με τη βοήθεια της παναγίας και μέχρι μπάρμπα φώτηδες που και η όψη τους ακόμη είναι έναν αιώνα πίσω. Και βέβαια ο ναζισμός, που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός και κυβερνά εδώ και χρόνια μέσω των άλλων προς το παρόν..
Σε αυτή λοιπόν τη χώρα με αυτή την πολιτική παλέτα, στην οποίαν οι καραδεξιοί ξεπουλάνε τα ιδανικά τους, πατρίδα και οικογένεια, σε λίγο και θρησκεία, οι αριστεροί κατέβασαν τον πήχη τόσο χαμηλά ώστε να θεωρούν π.χ. έναν επενδυτή της Μπλακροκ ως ακτιβιστή και σύντροφο επειδή ψήνει σουβλάκια στο φεστιβάλ τους κάθε χρόνο, υπάρχει και ο εκπρόσωπος του κεφαλαίου ο υπουργός οικονομικών ο οποίος φέρνει εις πέρας μεθοδικά την βρομοδουλειά, έτσι ώστε σε διάστημα ενός χρόνου από τώρα να έχει πλήρως ολοκληρωθεί, αφού η πλειονότητα των Ελλήνων δεν θα έχουν πλέον τρόπο να πληρώνουν τους φόρους εισοδήματος, τεκμηρίων και ακίνητης περιουσίας και θα χάνουν τα σπίτια τους και γενικά την ιδιοκτησία τους στη χώρα.

Το παιχνίδι δηλαδή τελειώνει εντός ολίγου χρόνου.
Ο Σύριζα με τον τρόπο που πολιτεύεται και με τους τσαρλατάνους που έχουν συρρεύσει εντός του, θα καταρρεύσει με πάταγο. Για τους άλλους δεν μιλάω διότι είναι ήδη τελειωμένοι, η μόνη ελπίδα που ίσως μπορεί να έχει κάποιος εκφράζεται από τον Σύριζα. Η οποία ελπίδα βεβαίως είναι φρούδα διότι όλα τα συστημικά κόμματα θα τα παρασύρει η κατολίσθηση και είναι αυτό νομοτελειακό για την ανάσταση του καινούριου που έχει ήδη γεννηθεί και μόλις αρχίζει να στέκει στα πόδια του.
Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι όχι μόνο πολύ μπροστά αλλά και εγκεφαλικά ένα βήμα αριστερότερα από τους δήθεν αριστερούς του συστήματος.
Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αποτελεί ήδη την Οικουμενική Αριστερά, που έρχεται ως αναγκαιότητα παγκόσμια και θα πάρει μπόι μόλις οι σημερινοί τυχοδιώκτες καπιταλιστές της δήθεν αριστεράς εκπέσουν
Κάποιοι άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα, που έχουν αριστερή συνείδηση, πάθος και αξιοπρέπεια και βρίσκονται εντός του Σύριζα, σε θέσεις ηγετικές, θεσμικές, επιβάλλεται να δουν λίγο πιο μπροστά. Λίγο παρακάτω από εκεί που βλέπουν ως τώρα, από την βραχύβια διακυβέρνησή τους δηλαδή, η οποία θα έρθει πριν την τελική κατάρρευση και να τολμήσουν ένα βήμα αριστερά από τώρα, να διαχωρίσουν τη θέση τους από τους λοιπούς που εξευτελίζουν τις Αξίες, να εναρμονιστούν με το ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας, με τους ανθρώπους που ήδη χτίζουν το μέλλον με άλλους όρους, να εκφράσουν δηλαδή έναν κόσμο που σήμερα πνίγεται, στραγγαλίζεται, λοιδωρείται, προσβάλλεται από τις συμπεριφορές των κατεστημένων επενδυτών, συγγραφέων και λοιπών παρόμοιων “αριστερών” του καπιταλισμού.
Μόλις κάνουν το βήμα προς τα αριστερά, θα απελευθερώσουν τρομερές δυνάμεις, τρομερή ενέργεια, σε όλη την Ελλάδα χιλιάδες άνθρωποι θα απεγκλωβιστούν και θα κάνουν κι αυτοί ταυτόχρονα όλοι μαζί, με πάταγο, την ίδια κίνηση, ένα βήμα αριστερά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Έδωσαν 19 εκατ. επιχορήγηση στον Μπόμπολα, μόνο για μία θέση εργασίας


Το έργο του πρωθυπουργού και τη συνέχιση του success story, εξασφαλίζει με τις επιλογές του ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Νότης Μηταράκης, ο οποίος πριν από περίπου τρεις μήνες, στις 20 Σεπτεμβρίου, ενέκρινε, κατά την πάγια τακτική της κυβέρνησης, επιχορήγηση για εταιρία, ποιου άλλου; Του Γιώργου Μπόμπολα. Στο πλαίσιο αυτό μάλιστα, ενίσχυσε και τις σημαντικές προσπάθειες που καταβάλλονται για μείωση της ανεργίας, η οποία σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις αγγίζει πια το 27,4%.

Η εταιρία του Γιώργου Μπόμπολα «ΕΛΤΕΧ ΑΝΕΜΟΣ Α.Ε.» («ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟ∆ΟΜΙΚΗ ΑΝΕΜΟΣ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ») σκοπεύει να δημιουργήσει αιολικό πάρκο ισχύος  40MW. Η συνολική δαπάνη για την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών φθάνει τα 47.875.000 ευρώ. Στο πλαίσιο αυτό, το ελληνικό δημόσιο επιχορηγεί την εταιρία του Μπόμπολα, με ποσό που ξεπερνά τα 19 εκατ. και συγκεκριμένα ανέρχεται σε 19.150.000 ευρώ, πρόκειται δηλαδή για το 40% του συνολικού κόστους.
Προσέξτε τώρα το παράδοξο και δείξτε την κατανόησή σας στις κυβερνητικές προσπάθειες για πάταξη της ανεργίας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην απόφαση του υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, την οποία υπογράφει ο υφυπουργός Νότης Μηταράκης, από την επένδυση, την οποία επαναλαμβάνουμε, το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή ο έλληνας φορολογούμενος, πληρώνει κατά 40%, θα δημιουργηθεί μόλις μία (!) θέση εργασίας.
Δείτε ΕΔΩ το σχετικό έγγραφο
Δεν είναι η πρώτη φορά
Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά, και πιθανότατα ούτε η τελευταία, που οι επιχειρήσεις του Γιώργου Μπόμπολα, ενισχύονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, με χρήματα είτε του ελληνικού λαού, είτε της Ευρώπης.
Μόλις πριν από λίγους μήνες το koutipandoras.gr είχε αναδείξει το θέμα του ανοίγματος θέσεων εργασίας, αναφορικά με τις εταιρίες συμφερόντων Μπόμπολα, «Ελληνικός Χρυσός» και «ΑΚΤΩΡ». Όπως προέκυπτε από το ρεπορτάζ και από επίσημα στοιχεία που το υπουργείο Εργασίας έδινε στη δημοσιότητα, οι εταιρίες του Μπόμπολα ευνοούνταν από το πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης ανέργων. Αυτό βεβαίως δεν ήταν μεμπτό.
Εκείνο όμως που είχε ιδιαίτερη σημασία, είναι ότι από το πρόγραμμα «Κατάρτιση με επιχορήγηση  ανέργων στον τομέα Β΄ της οικονομίας με υποχρεωτική απασχόληση», το οποίο αφορούσε  4.638 ανέργους τεχνίτες και διπλωματούχους μηχανικούς του μεταλλευτικού κλάδου, οι δύο εταιρίες του Μπόμπολα θα απορροφούσαν για πρακτική άσκηση, συνολικά 4.300, οι οποίοι θα εργάζονταν για λογαριασμό τους, χωρίς εκείνες να βάζουν το χέρι στην τσέπη, αφού το πρόγραμμα συγχρηματοδοτείται από την Ε.Ε. Από αυτούς θα προσλαμβάνονταν στις δύο εταιρίες για διάστημα τουλάχιστον τεσσάρων μηνών περίπου 1.300. Και αυτοί θα πληρώνονταν με χρήματα του προγράμματος, τα οποία είναι ευγενική χορηγία της Ε.Ε. και των ελλήνων φορολογούμενων. Σημειωτέον, ότι άλλες τρεις εταιρίες, οι οποίες συμμετείχαν στο πρόγραμμα θα απολάμβαναν των υπηρεσιών των περισσευούμενων 338 ανέργων.
Δείτε ΕΔΩ το σχετικό ρεπορτάζ

________________________

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Eπιστολή τραπεζοϋπαλλήλων: Κοινωνία sos! Σoυ κλέβουν τη ζωή!



Είμαστε εργαζόμενοι στην Τράπεζα. Προσφέρουμε τον χρόνο μας προς εκμετάλλευση δουλεύοντας για λογαριασμό κάποιου άλλου. Ανήκουμε στην εργατική τάξη. Ανήκουμε δηλαδή στην τάξη αυτή που πλήττεται περισσότερο τα τελευταία 5 χρόνια τουλάχιστον… Μια πληττόμενη, υπερχρεωμένη εργατική τάξη, που ο καπιταλισμός και όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις, φρόντισαν να «αλυσοδέσουν» με χρέη και ενοχές… Όχι μόνο εμάς, αλλά και τα παιδιά των παιδιών μας. Yποθήκευσαν όχι μόνο τα σπίτια, όχι μόνο τον μόχθο μας, όχι μόνο τον πλούτο που η δική μας εργατική τάξη παράγει, αλλά και το παρόν και το μέλλον όλων μας …

Κι επειδή θέλουμε να είμαστε εντάξει με την τάξη στην οποία ανήκουμε, την τάξη την εργατική (από την οποία πολλοί συνάδελφοι φρόντισαν να θέσουν εαυτούς εκτός, επειδή φορούσαν κοστούμι και γραβάτα, και περιέφεραν εαυτούς ως στελεχάρες, τώρα τι στελεχάρες με 1000- 1500 ευρώ μισθό , μην το ψάχνετε, και πολλοί απ’ αυτούς έγιναν και μεγαλοσυνδικαλιστές με το αζημίωτο), έχουμε χρέος να σου πούμε την αλήθεια.

Η αλήθεια λοιπόν, είναι η εξής μία: η Τράπεζα (στην πραγματικότητα όλο το τραπεζικό σύστημα) έχει χρεοκοπήσει στην ουσία από τις απαρχές της «κρίσης»,οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να σώσουν τον ασθενή με παυσίπονες ενέσεις, με δάνεια δηλαδή, που αντί να λύνουν το πρόβλημα, το έκαναν όλο και μεγαλύτερο. Τα δάνεια αυτά όμως, τα δανείστηκαν αυτοί και τα χρωστάμε εμείς οι εργάτες. Σκέψου λίγο: τα δανείστηκε το κράτος, για να τα δώσει στην Τράπεζα που φαλίρισε, και τα πληρώνουμε όλοι εμείς διπλά και τρίδιπλα με κάθε λογής χαράτσια, εισφορές αλληλεγγύης, φόρους στο πετρέλαιο, ΦΠΑ, μειώσεις συντάξεων, ληστρικές επιθέσεις στα ασφαλιστικά ταμεία και…. Τελειωμό δεν έχει η λίστα!

Και φυσικά, έχει φροντίσει η Τράπεζα να σου υπενθυμίσει με κάθε λογής εκβιασμό ότι της χρωστάς κάτι «δανειάκια». Και απειλεί να σου πάρει το σπίτι, απειλεί να σε διασύρει στα δικαστήρια, απειλεί να σε εξευτελίσει ως άνθρωπο γενικότερα… Και αν δεν είναι αυτό το απόλυτο θέατρο παραλόγου , τότε τι είναι;

Κάπου εδώ λοιπόν, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα πράματα… Έχουμε χρέος να το κάνουμε ως τραπεζοϋπάλληλοι.. Η Τράπεζα, όταν σου έδινε τα δάνεια, δεν τα έδινε από την καλή της πρόθεση, ή επειδή της περίσσευαν…. Τα έδινε επειδή θα έβγαζε κέρδος και ήλπιζε στους καλούς οικονομικά καιρούς: ήξερε ότι είσαι Δημόσιος Υπάλληλος με έναν μισθό και τη δουλειά σου, ήξερε ότι δουλεύεις στο εργοστάσιο 10 χρόνια και ο μισθός σoυ θα είναι σχετικά σταθερός, υπολόγιζε στο μισθό σου, στη δουλειά σου. Και ας χρώσταγες κι αλλού, εις γνώση της σε δανειοδοτούσε… Γιατί είχε βάλει τη ζωή και την περιουσία σου στο μάτι… Σου τα έδινε επειδή έτσι έβγαζε υπερκέρδη τόσα χρόνια…

Και τώρα δεν έχεις δουλειά, παίρνεις τα μισά λεφτά (αν τα παίρνεις) , πληρώνεις τις απαιτήσεις των κυβερνήσεων (οι οποίες θυμίζουμε, είναι για να σώσουν πάλι την Τράπεζα), και φυσικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ! Και το κυριότερο, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ!!!

Τώρα λοιπόν που οι πλειστηριασμοί βρίσκονται προ των πυλών, που θέλουν να πάρουν τον μόχθο σου, το σπίτι σου… ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΣ! Και αυτό είναι που πρέπει να το διεκδικήσουμε, να το απαιτήσουμε! Γιατί η ανεργία έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, τα είδη πρώτης ανάγκης όλο και ακριβαίνουν, ο μισθός κατάντησε επίδομα, πληρώνεις κάθε λογής παράλογο φόρο, δεν έχεις Παιδεία, Υγεία, δεν έχεις ούτε ψωμί, σου κόβουν το ρεύμα, τη θέρμανση, θα σου πάρουν και το νερό. Για τον αέρα που αναπνέεις, κρατούμε μια επιφύλαξη…

Απέναντι στην αδιαλλαξία κυβέρνησης, τρόϊκας, τραπεζών, μόνο οαδιάλλακτος αγώνας ο δικός σου και όλης της εργατικής τάξης, όλου του λαού, μπορεί να τους υποχρεώσει να υποχωρήσουν. Με απεργιακό αγώνα διαρκείας, με τον έλεγχο του αγώνα στα χέρια μας για να μην μας ξεπουλάνε σε κάθε ευκαιρία συνδικαλιστές- τύπου ΓΣΕΕ, μπορούμε να τους ανατρέψουμε. Να σώσουμε τα σπίτια μας, το μέλλον μας. Με την οργάνωση του κόσμου σε κάθε γειτονιά.

Ήδη, έχουν βγάλει και ακονίζουν τα μαχαίρια τους οι Τραπεζίτες. Οι απαιτήσεις της Τρόικας είναι απόλυτα σαφείς. Δε θέλουν μόνο το σπίτι σου, θέλουν και το χωράφι σου, το μαντρί σου, ό, τι έχεις και δεν έχεις… Τους έδωσες το υστέρημά σου, το μισθό σου, τη δουλειά σου, ζητάνε και την αξιοπρέπειά σου. Για να γίνεις εσύ φτωχότερος, και η Τράπεζα και ο κάθε μεγαλοεφοπλιστής μέτοχός της, να γίνεται πλουσιότερος!!

Είναι ανάγκη πια, να γίνει λαϊκή απαίτηση τώρα η διαγραφή χρεών για τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους χαμηλόμισθους. Να καταργηθούν άμεσα οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Να διαγράψει μονομερώς η χώρα το εξωτερικό χρέος. Να αποδεσμευτούμε από το νόμισμα του Eυρώ που μας αλυσόδεσε με χρέη. Να φύγουμε από το κοινό «σπίτι» που λέγεται ΕΕ, όπου μας υποχρεώνουν να ζούμε. Τα χρέη να τα πληρώσουν εκείνοι που πλούτισαν μέσα στην κρίση, οι τραπεζίτες και εφοπλιστές. Να μην πάει κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη (ή σε κάποιο ξένο fund, που θα έχουν καλέσει να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά για ευνόητους λόγους). Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα σου, ώστε όλοι μαζί να διεκδικήσουμε τη ζωή μας και όσα μας ανήκουν!

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;

Είμαστε εργαζόμενοι στις τράπεζες. Είμαστε αυτοί που με απειλές παραμένουμε στο Κατάστημα και «καιγόμαστε» κάθε μέρα ζωντανοί. Είμαστε αυτοί, που δουλεύουμε απλήρωτες υπερωρίες και πολλές φορές και Σάββατοκύριακα. Είμαστε αυτοί που τρέμουμε πως κάθε μέρα απεργίας , μας φέρνει πιο κοντά στην πόρτα της εξόδου. Σε κάποιους από μας πήραν με το «έτσι θέλω» την απλήρωτη άδεια μας και τη μετέτρεψαν σε μετοχές. Παρόλα αυτά, εδώ και τόσα χρόνια εμείς δε μασάγαμε τα λόγια μας, καταγγείλαμε τους τραπεζίτες που κέρδιζαν δισεκατομμύρια, ζητούσαμε χαμηλότερα επιτόκια και άτοκα στεγαστικά δάνεια για χαμηλόμισθους και συνταξιούχους.

Δεν είμαστε μεγαλοστελέχη, δεν παίρνουμε παχυλές αμοιβές, δεν ταυτιζόμαστε μαζί τους. Δεν είμαστε συνδικαλιστές που ξεπουλάνε απεργίες, που λένε ότι δεν έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε, που ξαφνικά δήθεν ανακάλυψαν την Αμερική. Μακριά από μας ο “συνάδελφός ” Παναγόπουλος, Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, που συνομιλάει με τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους και παίρνει μισθό μεγαλοδιευθυντή.. Είμαστε εργαζόμενοι σε συνθήκες γαλέρας όπως εσύ… Και μας έχεις στο πλευρό σου... Ας οργανωθούμε ενάντιά τους!

Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση Εργαζομένων Εθνικής Τράπεζας
Σύντομη Περιγραφή:
Η Τράπεζα, όταν σου έδινε τα δάνεια, δεν τα έδινε από την καλή της πρόθεση, ή επειδή της περίσσευαν…. Τα έδινε επειδή θα έβγαζε κέρδος. Ήξερε ότι είσαι Δημόσιος Υπάλληλος, ήξερε ότι δουλεύεις στο εργοστάσιο 10 χρόνια. Υπολόγιζε στο μισθό σου, στη δουλειά σου. Και ας χρώσταγες κι αλλού, εις γνώση της σε δανειοδοτούσε… Γιατί είχε βάλει τη ζωή και την περιουσία σου στο μάτι…

_____________________________